تأثیر تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی سیته اندام تحتانی کودکان دی پلژی اسپاستیک

هدف: هدف از این مطالعه، بررسی نقش تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی ستیه اندام تحتانی کودکان فلج مغزی دی پلژی اسپاستیک است. روش بررسی: این بررسی روی 24 کودک در دامنه سنی 5/4-5/2 سال در دو گروه کنترل و مورد صورت گرفت. ارزیابی تونوس عضلانی به وسیله معیار آشوورت تغییریافته (modified ashworth)، دامنه حرکتی غیرفعال به وسیله گونیامتر باساس روش پدرتی (pedretti) و سطح مرحله رشد حرکتی توسط معیار بوبت انجام شد. تمام کودکان در طی 10 هفته، دو بار (یک بار قبل از درمان و یک بار در پایان مدت درمان) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: کاهش اسپاستی سیته اکستانسور ران (p<0/01) و پلانتار فلکسور مچ پا (p>0/05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (p>0/01)، اکستنشن زانو (p<0/05) و دورسی فلکشن مچ پا (p>0/05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. اختلاف معنی داری در کاهش اسپاستی سیته فلکسور زانو و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی وجود نداشت. درمقابل، ارتباط معنی داری بین کاهش اسپاستی سیته اکستانسور ران با افزایش دامنه حرکتی غیرفعال فلکشن ران (p>0/05) و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی (p>0/05) به دست آمد. نتیجه گیری: استفاده از تعدیل حسی کف پا در کودکان دی پلژیک اسپاستیک باعث کاهش اسپاستی سیته در اندام تحتانی و در نتیجه افزایش دامنه حرکتی مفاصل اندام می گردد.